Bütün gece uyuyamadım,en üst katta oturuyoruz,fırtınadan dolayı gece 2'ye doğru yatmama rağmen bir türlü tam uykuya dalamadım, odamın kapısının penceresi dahil zangır zangır titrediği için ve depremi yaşayan biri olarak "noluyo deprem mi? yok yok değil fırtına.. noluyo deprem mi yok yok fırtına..." şeklinde sabahı buldum..
Sabah kalktığımda çok güzel görünüyordu kar yağışı,bilmem niyeyse hep kar yağdığında çocuk gibi seviniyorum,okulum da tatil,tatil olcak bir durumum da yok artık...
Hatta önce biraz üzülsem de -tüm hafta sevgilim ve arkadaşlarım çalıştığı için bir yerlere gidebilmek için haftasonunu beklemek zorunda olduğumdan- kar yavaş yavaş örttükçe çam ağaçlarının dallarını ve tüm yolları çocuk gibi cam kenarında geçirdim tüm günü..
Sevgilim uzakta oturduğu için artık gelemedi, yaramazlık yapacak arkadaşlarım da gitti çevreden tek tek..
Kaldım tek başıma..
Sonra birden tüm sevincim boğazıma dizildi,önce her gün simit satan simitçi amcanın bugün bu fırtınada "siimiittt!" diye bağıran sesini duyduğumda.. Sonra evsiz, evi olsa da ısıtacak paraya sahip olmayan insanları düşündüğümde, sonra sokaktaki kedişleri köpüşleri gördüğümde, ardından da akşam vakitlerine doğru E.'nin profilinde şu cümleyi gördüğümde "tekel işçilerini düşününce vazgeçtim karı sevmekten , utandım."
Tüm günü çocuklar gibi ağzımı pencereye dayayarak,sevgilimle konuşarak geçirdim,sonra anımsadım sanırım neden sevdiğimi kar yağışını,tüm boğazımda düğümlenenlere rağmen gözümü sokaktan alamadığımı..
"Siz hiç ilkokulda resim defterinize pamuktan kar yaptınız mı?"
J.
Görsel:kaynak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder